به گزارش خبرگزاری حوزه در یکی از خاطرات شهید علیرضا کریمی اینچنین نقل شده است:

آن روز، به مسجد نرسیده بود. برای نماز به خانه آمد و رفت توی اتاقش.

داشتم یواشکی نماز خواندنش را تماشا می‌کردم. حالت عجیبی داشت.

انگار خدا، در مقابلش ایستاده بود. طوری حمد و سوره می‌خواند مثل این که خدا را می‌بیند؛ ذکرها را دقیق و شمرده ادا می‌کرد.

بعدها در مورد نحوه‌ی نماز خواندنش ازش پرسیدم، گفت:

«اشکال کار ما اینه که برای همه وقت می‌ذاریم، جز برای خدا! نمازمون رو سریع می‌خونیم و فکر می‌کنیم زرنگی کردیم؛ اما یادمون می‌ره اونی که به وقت‌ها برکت می‌ده، فقط خود خداست.»

منبع: کتاب «پایی که جا ماند»